Senelerce söylendik durduk: ‘İskandinav ülkeleri birbirini kolluyor.’, ‘Politik bu oylama kardeşim.’,  ‘Yunanistan bize oy vermez.’, ‘Kazandırmazlar bize arkadaş.’ Bütün bu olumsuz söylemlere karşın hepimiz de yarışma günü bir ümit televizyonun karşısına kurulduk. Hem de elimizde gazetelerin verdiği puan tabloları, hangi ülke hangi ülkeye kaç puan vermiş diye notlarımızı alacak kadar ciddiye aldık bu işi. Her birimiz yabancı dil öğreniverdik: ‘Vay ö mini dö puan, Turki katr puan.’

İlk katıldığımız 1975 yılında ülkemizi Semiha Yankı temsil etti. Daha sonra nice ünlü sanatçılarımız şansını denedi. Kimler yok ki? Ajda Pekkan, Nilüfer, MFÖ, Kayahan, Neco, Seyyal Taner, Ayşegül Aldinç… Bir ara ümidi kesmiş olacağız ki 1990 yılında Kayahan’ın da başarılı sonuç alamaması sonrası ünlü sanatçılarımızı göndermek yerine genç sanatçılarımıza şans vermeye başladık. Ta ki 2003 yılında oylama sistemi profesyonel jüri sisteminden halk oylamasına dönene kadar. O yıl ilk defa puanları jüri değil halk telefonlarla verecekti. Fırsat bu fırsat deyip yarışmacımızı Sertap Erener olarak seçtik. Avrupa’daki gurbetçilerimize en az sanatçımız kadar görev düşüyordu. E sonunu siz biliyorsunuz.


Sistemin değişmesinden sonra başarılar arka arkaya geldi. 2004 yılından yarışmaya katıldığımız son yıl olan 2012 yılına kadar birinci olamasak da Türkiye’yi ilk beşte görmek normal karşılanır oldu. Tam bu başarılı dereceler gelirken aniden yarışmadan çekilme kararı aldık. Sebebimiz çok geçerliydi. Oylama adil değildi. Galiba oylama adil olsa ilk beşte değil hep birinci olacaktık. 38 yıllık Eurovision maceramızda rezil de olduk vezirde. Tamdeli, 38 yıllık bu macerayı en kötü olduğumuz yıllardan en iyiye doğru sıraladı.

İŞTE TÜRKİYE’NİN EUROVISION KARNESİ

Ve sıra geldi Türkiye’nin en başarılı 3 performansına. Bir çoğunuz hatırladığında yine aynı heyecanı ve mutluluğu hissedeceksiniz. Bu başarıların ne kadar geçmişte kaldığını görünce zamanın su gibi akıp gittiğinin farkına varacaksınız.

[xyz-ihs snippet=”Esnek”]