Gözyaşları | Ferhat Metehan

Gözyaşı denince yaşadığımız toplumda ilk akla gelen söz; ‘Erkekler ağlamaz’ olur.

‘ERKEKLER AĞLAMAZ’

Ne büyük yalandır. Şöyle bir hayatımı gözden geçirince; hatırlamasam da, her insan gibi dünyaya ağlayarak geldiğimi biliyor ve bu sözü daha doğar doğmaz çürütüyorum.

Hatırlayabildiğim ilk gözyaşım, annemim terliğinin kaba etime ilk temas ettiği andır. Sonraki yıllarda; düştüm ağladım. Sevdiklerimi kaybettim ağladım. Sevdim ağladım. Hatta en son Çağan Irmak’ın ‘Babam ve Oğlum’’ filminde ağladım. Film olduğunu bile bile…

Ve ölene kadar da zaman zaman ağlayacağım.

Her gözyaşı kalbimi burkar ama bir kadının döktüğü gözyaşı hepsinden çok etkiler beni.

Kadınlar özeldir. Bazıları bazılarımız için daha özeldir. Kalpten gelir gözyaşları… Ve kalbe dokunur.

Başkasının acısını, kendi acısı gibi yaşayan kadınlar gördüm. Çok mutlu kadınlar gördüm. Çok üzgün kadınlar gördüm. Sinirli kadınlar gördüm. Veda eden kadınlar gördüm. Birazcık huzur için sarılacak bir prens bekleyen kadınlar gördüm. Aşka yakın, mutluluğa uzak kadınlar gördüm. Ağlıyorlardı. Onlarla beraber ben de ağladım. Bazen içime aktı gözyaşlarım, bazen herkes gördü.

Yağmurlar bulutların gözyaşlarıdır. Nasıl ki vakti geldiğinde tutamıyorsa bulutlar gözyaşlarını; siz de tutmayın. Bırakın kalbiniz konuşsun. İçini boşaltsın. Gözyaşı dolup patlamadan evvel…

Sevgi ve aşkla kalın…