İstanbul | Ferhat Metehan

Çekip gidesim var bu şehirden.

Doğduğum, büyüdüğüm, tüm sevinçlerimi, tüm üzüntülerimi yaşadığım, sevdiğim, sevildiğim, ayrı kaldığımda özlediğim, güzeller güzeli, medeniyetlerin beşiği bu şehir artık çocukluğumdaki gibi değil.

Rock FM dinlerken, tesadüfen karşıma çıkan başarılı müzik grubu Peyk, ‘Ah İstanbul’ şarkısında şöyle diyor:

‘Ah İstanbul
Sen de biraz tozutmuşsun
Üstün başın darmadağın
İstanbul, İstanbul, İstanbul

İstanbul yüzüme ah bir bak
İstanbul yüzüme ah bir bak
Bir bak n’olur
Anla beni
Anla anla anlat bana da’

Benim olmayan bir sevgili gibi İstanbul. Tozutmuş ve beni de dağıtmış durumda. Benimle ama benim değil. Ben ona anlatıyorum, o bana anlatıyor. Ne ben onu, ne o beni, ne biz bizi anlıyoruz. Yüzüme bakmıyor desem yalan derim. Hep yüz yüzeyiz, hep iç içeyiz İstanbul’la. En dar sokaklarını bile biliyorum… Çok az kişinin, belki kimsenin bilmediği güz ellikleri de… Görünen güzelliğinin ardına saklanmış zorluklarını da… En karanlık köşelerinde bile mutluluklar bulabiliyorum aslında… Bulduğum bu kısa mutluluklar yüzünden kopamıyorum İstanbul’dan… Ama biliyorum aslında beni bitirdiğini…
‘Ah İstanbul
Sen de beni unutmuşsun
Adım çıkmış hatırından
İstanbul, İstanbul, İstanbul’

Yordun beni İstanbul… Çekip gidesim var. Belki çekip gidersem, sen de beni unutursun…

İstanbul kadar güzel, aşk ve sevgi ile kalın.